Bu bir kendime gicik olma yazisi...
Ama yok yazasim uzun uzun.Sadece biri gelse su ses tellerime bi ayar yapsa öküz gibi bagirmasam Serra ya.Bir de elimi kirsa bazen delirip hirpalamasam.Mesela canimi cok yaktiginda o aciyla ben de ona vurmasam.Icimdeki siddeti, icimde titresen su telleri,kabarip duran öfkemi biri alsa götürse atsa denize.Son bir aydir kendimden nefret ediyorum.Öyle yalandan degil gercekten nefret ediyorum.Serranin cok canini acittigim icin, ona vurdugum icin,kendime engel olmayi birtürlü basaramadigim icin.Her gece söz veriyorum kendime; artik Serra ne kadar cildirtsada beni, zorlasada sinirlari, sakin kalicam ,bagirmicam, sesim kolaylikla yükselmeyecek, vurmak mi asla asla bir daha olmayacak.Sonra sabahinda basliyorum bögürmeye ve ondan sonrasi kopmus oluyor zaten .Kendime dayanamama, kimseye dayanamama ,hayata dayanamama...
Sonra sil bastan.Sil bastan.Sileme bastan.
12 Şubat 2011 Cumartesi
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
Anne kısmı deşarj olacak ortam ve zaman bulamayınca oluyor bu. Gerilip gerilip en sonunda çocuğa patlıyorsun. Sonrasında da herkeste aynı vicdan azabı... Ne diyebilirim bilmiyorum, ben sinirime hakim olabilmek için sakinleştirici içiyordum arada. Ama bildiğim tek bir şey var, çocuklar büyüyüp te o en sıkıntılı zamanlar geride kaldığında insan yaptıklarını hatırladıkça kahroluyor. Pişmanlık katlanılması çok daha zor bir duygu. Her sinirlendiğinde kendine bunu hatırlat belki faydası olur. Sevgiler..
SELEN;
aynen dedigin gibi desarj olamayan anne icinde biriktirmek zorunda kaldigi o bikkinliklari cocuguna kusuyor ne yazik ki.sonra yine o pisman yine o vicdan sizisiyla mücadelede.Bitmeyip uzayan bir derin sizi.
Cok cabaliyorum Selen ama sanki ben cabaladikca patlamam hep daha büyük oluyor.
Yok yok benim yanima bir anne sart:))Ayda bir olmasina bile raziyim kendime ait birkac saat.
Hep buralarda oldugun icin sagol bir de.Sevgiler...
Yorum Gönder