Aksam babasiyla, Serranin dogumuyla ilgili konusuyoruz.Aslinda daha cok o benimle dalga geciyor.En son ,cok tatli bir kiz dogurdun ama diyor. Bir nevi hamileligin cekilmez ama neyseki sonuc iyi der gibi.Serra eksik olur mu,onun da fikri var.

-Baba ,biliyor musun ben dogunca bebekdim.(Ona göre simdi abla.Arada abartip bana abla deyin ben Serra degilim diyor)Ben bebek olarak dogdum.

Sonra bebek olmak onun dilinde sirnasik bir kedi gibi olmak oldugundan miril miril bana geliyor.

-Anne,beni karnina koysana.
-Sigmazsin annem ,büyüdün artik sen.Hem böyle daha iyi ,bak sana sariliyorum.(Bu arada Serra üzerime uzanmis karnima sigarmi diye sansini deniyor.)
-Anne ,beni karnindan hastanede bölerek mi cikardilar?
-Bölmek ne kizim?
-Böyle kesip mi cikardilar yani?
-Yok kizim öyle degil,daha kolayi var onlar cok iyi biliyor öyle cikardilar.

Kesip bicme mevzusunu nerden duymus bilemedim.Bizden olmadigi kesin..

Bu konusmalarin ardindan bu ülkede yasamanin belkide bana verdigi en büyük sansin ,normal dogum yapabilmem oldugunu düsündüm.Hamile kalmak sadece bir fikirken bile ,eger bebek ve anne sagligi acisindan baska türlüsü gerekmiyorsa normal dogum yapacagimi bilmek bana cesaret verdi sanirim.Eskiden cok korkardim ,anlatilinca bile icim ezilirdi.Neredeyse basim oksanarak ,kuzumun siyah uzun saclari anlatilip hatta oksatilip her dakikasinda yeniden yüreklendirilerek tamamen normal olan bir dogumu yapabilmemin büyük bir sans oldugunu düsünüyorum.Hem kendim hem de kizim icin.

Bu demek degil ki sezeryanle dogum yapmak kötü.Elbette degil,ama bir bebegin ve annenin bu en önemli bulusmasini bile ticari bir zihniyetle gölgeleyen doktorlarin, yersiz bahaneleriyle bunlara mecbur birakilmak gercekten kötü.Kadin dogum hastanesinde calisan bir arkadasimin anlattiklarini düsününce Allahim herkesi vicdanini kaybetmemislerle karsilastirsin diyorum.