ben yaptim...

Nadirde olsa becerebildigim ve daha da önemlisi sabir gösterip bitirebildigim bu atkicigi ben ördüm.Kendimle gurur duydum bitirince . Burada özellikle sabahlari kursa giderken mutlulukla boynuma dolayip hem mutlu hem sicak oluyorum.Örgü örmeyi cok seviyorum ama sadece atki gibi kolay parcalar örebiliyorum.Kazak hirka gibi yok artir, yok kes ,yok yakayi oymaya basla gibi teferrüatli parcalari ne yazik ki simdiye kadar örmedim.Bir tanecik kazak örmüslügüm vardir annecigimin katkilariyla. Sonuc cok ic acici olmasa bile kendisine gönülden bagliligim vardir.Ne elden cikaririm ne de giyerim yani.

Simdi minik kuzum icin yelek örmeye calisiyorum.Netten buldugum bir model ne artirmasi var ne kesmesi tam bana göre yani.Kuzum icin ya kesin bitiririm bunu.Gerci basina oturacak pek vakit yok ama.Kurs, yemek,is,ders derken pek vakit kalmiyor.Kesinlikle pratik biri olmadigima karar verdim.Sanirim zamani iyi degerlendiremiyorum. Hem calisan hem bebesine bakan hem eviyle ilgilenen her cesit yemegi beceriyle pisiren hem elisleri yapan hem gezmeye vakit bulan he birde bunca isin arasinda sevdiklerine vakit ayirmayi beceren kadinlari hayretle izliyorum ben.Kutluyorum kendilerini ve merak ediyorum bu sonradan ögrenebilinen birsey mi?

Kuzucum tekmelemeye basladi beni annecim cok oturdun kalk diyor.Sevmiyor benim kuzu annesinin cok oturmasini.Evet ben de kalkiyorum ve gecenin bu saatinde pilav yapmaya gidiyorum.Yok yok benden pratik kadin olmaz....