hayat ;

 adanin aglama  sesleriyle  serranin mizlama sesleri arasinda sanki ben degil de bu cok zorlu sahnelerde figuranim oynarmiscasina nasil olduguna inanamadigim bir hizla akip gidiyor.gün ve gece  benim planlarimin yüzde yüz disinda kendi kendini planlamiscasina bana inat yasanip bitiyor.tabii vakit hic yetmiyor.o kadar cok sey yarim o kadar cok sey eksik ki vucudum kendisini korumak icin umursamaz olmayi ögrendi:)hicbirinden sikayetim yok, aksine herkesin huzurunda sükretmeye geldim.bu tadi bir kez daha yasayabildigim ,anne olmanin her haline uyum saglamayi ögrenebildigim ,bazen tren raydan ciktiginda bile kusurlarimla kendimi kabullendigim ve hayatimin bitmeyen atraksiyon yaraticilari iki güzel kiza sahip oldugum icin....

sükürler olsun...

daha ne olsun...

adacik bugun 6 aylik oldu bile...ne güzel degil mi?